''Ik zie geen baby''

Wat waren we ontzettend blij! Ik bleef maar zeggen; 'Zie je wel ik ben niet gek, ik heb alles gevoeld!' en Dennis herhaalde wel een stuk of tien keer; 'Ik zei het toch, ik wist het gewoon.' Bij een zwangerschap krijg je altijd twee weken cadeau, dus stond de teller al op 4 weken. de dagen die daarop volgde waren echt super fijn. We zochten een verloskundigenpraktijk uit, waar we de volgende dag ook mee gebeld hadden en we kochten 1 baby pakje, want ik moest huilen in de winkel toen ik het zag; hallo hormonen! Hier en daar vertelden we het aan mensen die dichtbij ons staan en de reacties waren echt goud waard. De ouders van Dennis hadden we verrast met leuke bekers met ''opa'' en ''oma'' erop en ze waren zo blij om die titel te krijgen. Natuurlijk was het spannend, er kon nog van alles fout gaan, maar so far had ik geen bloed, liepen alle tests die ik deed goed op qua HCG en voelde ik me goed en behoorlijk zwanger. Er groeide gewoon een mini mensje in mij! 

21 Augustus was ik jarig en het was de leukste verjaardag ooit. Eerst zijn Dennis en ik samen van die gratis baby pakketjes gaan ophalen bij de Babydump en Baby Park, waar we onze ogen uitkeken met alles wat je voor zo'n mini mensje nodig hebt. We kochten niets, want dat vonden we nog iets te vroeg, maar we hadden al wel een mooi idee van wat we samen allemaal leuk zouden vinden voor de babykamer. Mijn moeder en Gerard kwamen in de namiddag langs en we gaven haar een tas met ''oma'' er op en met wol en een foto van ons met zwangerschapstest er in. Ze zag de foto als eerste en was ook zo blij, Gerard kreeg een lief knuffeltje. Samen met de ouders van Dennis en mijn moeder en Gerard, gingen we uit eten bij de Italiaan en we kletsten vol geluk over allerlei baby dingen. Ik mocht natuurlijk geen carpaccio of alcohol om te proosten, maar alles voor de inmiddels al bijna 6 weken oude baby in mijn buik.

Deze week begon ik ook met het plassen voor Moeders voor Moeders. Mijn HCG kan vrouwen helpen die moeite hebben met in verwachting raken. De flessen vol plassen was geen probleem, want het leek wel alsof mijn blaas aanzienlijk kleiner was geworden en mijn plassen VEEL groter. Jeetje, ik moest nu zelfs 's nachts uit bed om te plassen, liters!

De dagen na mijn verjaardag waren ook leuk, steeds meer familie en vrienden wisten van de zwangerschap en we kochten samen een beertje bij de Prénatal. Gewoon voor geluk en omdat we hem beide zo schattig vonden. We kochten ook een 9 maanden dagboek, om alvast wat dingen in op te schrijven voor later. We maakten met iedereen die we het verteld hadden een leuke foto, die plakten we ook in het boek erbij. Mijn buik begon al best te groeien en naar mijn idee voelde ik mijn baarmoeder vrij hoog al zitten. Ik paste mijn broeken niet allemaal meer dicht en bestelde al twee zwangerschapsbroeken, voor als het buiten te koud was voor een verhullend jurkje. Ik vroeg zelfs aan mijn lieve collega of ze het kledingbeleid van werk wilde negeren en samen met mij zomerse kleding aan wilde trekken, zodat we konden zeggen dat we dachten dat het warm werd en we dus onze eigen kleding aan mochten; no way dat ik het werk shirt nog aan kon zonder vragen te krijgen. Natuurlijk deed ze dat en het was bikkelen die best wel koude dag; je weet wie je bent en je bent de beste ;-) Na de echo ga ik het aan mijn baas vertellen op werk. 

De werkdagen erna waren pittig, want de misselijkheid was soms met vlagen aanwezig en ik moest zelfs 1 keer naar de wc rennen om over te geven. Alles voor de baby, maar oef wat een naar gevoel. De hele dag door moest ik kleine beetjes eten en dan zakte de misselijkheid weer een beetje. Bepaalde geuren kon ik niet verdragen; sinaasappels bijvoorbeeld, of ei. Of de parfum van Dennis die ik een paar weken ervoor zelf had uitgekozen omdat het zo lekker rook, nu mocht hij hem niet meer opspuiten in huis. Alles voor de baby. De cravings waren ook echt een opmars aan het maken. God wat was ik chagrijnig als er opeens geen snackwortels in huis waren; hallo, die heb ik écht NODIG... en dus daar ging Dennis weer naar de winkel (oké, of online bestellen, maar je snapt het idee.) 

6 September was het dan eindelijk zo ver DE EERSTE ECHO.  Om 16.15 uur pas, dus de dag kroop echt voorbij voor mijn gevoel. We moesten iets van tevoren aanwezig zijn en we waren nog nooit bij de verloskundige geweest, dus waren we veel te vroeg. In de auto hadden we het erover hoe alles zou gaan als we binnen waren en of we ons framboosje, want zo groot was de baby inmiddels, ook al goed zouden zien en uiteraard met kloppend hartje. We waren beide best gespannen, maar ik had ook een beetje kriebels in mijn buik. We gingen gewoon straks ein-de-lijk ons kindje zien. Buiten was het echt bloedheet en toen we het gebouw inliepen, kwamen we er al snel achter dat er geen airco was, dus het zweet brak ons uit. Het liep allemaal een beetje uit bij de mensen voor ons en we waren met zweethandjes aan het wachten op de mooie groene bank in de wachtkamer. Ik grapte nog tegen Dennis dat ik toch echt de goede verloskundige had uitgekozen, gezien ze citroentjes behang hadden; ik ben gek op citroentjes.  Het wachten duurde best lang en ik voelde met de minuut mijn hartslag sterker kloppen. 'Bereid je voor' zei ik tegen Dennis, 'het kan ook zomaar zijn dat wat we gaan zien niet goed is.'  Dennis kneep even in mijn hand en schudde zijn hoofd; 'dat kan, maar ik geloof dat het goed zit. Het komt goed' 

Toen ging eindelijk de deur open en kwam onze lieve verloskundige ons roepen. Eerst kreeg ik een paar vragen of ik al eens eerder een inwendige echo had gehad, wat niet zo was, en of ik het spannend vond. Ja, nu ik aan de beurt was gierden de zenuwen door mijn hele lichaam, maar ik probeerde rustig te blijven. Ik mocht me uitkleden en ging op een verhoogd kussen liggen met mijn billen. De vk legde alles heel rustig uit; 'Geen paniek als je nog niet meteen iets ziet, soms moet ik even zoeken voordat we wat zien'. Ik knikte en keek gespannen naar de beamer voor me. Een grijze massa met een grote, zwarte vlek verscheen op het beeld. Ik zag inderdaad nog niks en dacht meteen aan haar woorden; geen paniek. 

De vk scande rustig mijn buik en duwde de echo stok van de ene kant, naar de andere kant. Mijn rechter eierstok zag er netjes uit. Mijn baarmoedermond ook, net als mijn blaas.. Ik slikte, want ik zag nog steeds geen baby en keek naar Dennis, die met grote ogen naar de muur staarde. Denkt hij ook wat ik denk? Ik schraap mijn keel, als ik voorzichtig zeg; 'Ik had mijn eisprong links, dat heb ik gevoeld.' Mijn vk knikt en beweegt de echo stok naar de linkerkant, waar ze langs mijn eierstok glijdt. Best gevoelig, maar gespannen kijk ik naar haar gezicht. 'Voel je altijd je eisprong?' Ik knik. Ze beweegt de stok opnieuw naar mijn baarmoeder en eigenlijk weet ik al wat ze gaat zeggen. 'Je hebt een prachtig mooie zwangerschapsring, een hele mooie baarmoeder, je eierstokken zijn schoon. Maar ik zie geen baby'.

Geen baby? Hoe bedoel je, waar is die heen dan? Ik ben toch gewoon zwanger? Ik snap het niet? Allerlei vragen schieten door mijn hoofd, maar ik ben stil en kijk naar Dennis. Hij weet gelukkig nog wel hoe hij moet praten. 'Hoe kan dit dan?'  Ja. Dat wil ik ook weten. Mijn verloskundige kijkt ons vol medelijden aan. 'Dit is natuurlijk niet wat jullie willen horen en wat jullie hoopten te zien. Dit kan gebeuren, je lichaam heeft een vroege miskraam niet opgemerkt en is gewoon door blijven groeien.' zegt ze, terwijl ze de camera langzaam uit me haalt. Een beetje verloren lig ik op de stoel en ik staar naar het beeld van de foto die van mijn baarmoeder is gemaakt. Zo groot als 8 weken, maar geen framboosje. We bespreken nog een hele hoop dingen, die een beetje langs me heengaan, want eigenlijk wil ik gewoon heel hard huilen. We spreken af dat we na het weekend contact hebben, omdat ik naar het ziekenhuis moet om medicatie te halen om de ''missed abortion'' te starten en de zwangerschap te beëindigen. In de wachtkamer zit een hele blije, zwangere vrouw en ik glimlach kort naar haar, terwijl ik me naar de gang haast. Ik ga niet huilen als die vrouw nog naar binnen moet. Op de gang barst ik in snikken uit, in de armen van Dennis. De dagen erna zijn ontzettend zwaar. Wetende dat ik zwanger ben van een ''windei'' is verschrikkelijk. Misselijk zijn, pijn in mijn borsten, cravings. Alles is voor niets. Ik baalde van mijn lijf en het voelde alsof het me in de steek had gelaten. Natuurlijk weten we dat een miskraam ''kan gebeuren'' en dat de kans dat er iets misgaat groot is, dat we blij moeten zijn dat we voor iets ''slechts zijn behoedt'' en wat voor reacties we nog meer hebben gehad. Of dat ''het erger was geweest als we geen hartje zagen kloppen'' maar voor ons gaat die vlieger niet op. Vanaf het moment dat die test positief was, voelden wij ons mama en papa en verlangden we naar een baby die we in april lief konden hebben. Het is vast goed bedoeld, maar mocht iemand een miskraam of iets melden bij je, zeg gewoon dat het verschrikkelijk is en laat het daarbij, echt.

De miskraam wilde maar niet uit zichzelf starten en mijn hele lijf voelde zich nog zo zwanger; wat ik natuurlijk ook gewoon was, alleen zat er geen baby in. Mijn lichaam had geen idee. Het is echt een gevecht tegen weten dat je niets in je draagt en voelen dat je wel echt zwanger bent. Wat een mentale mind fuck. De tranen vloeiden bij ons beide rijkelijk en we vertelden het aan de mensen die het wisten. Iedereen was natuurlijk verdrietig en we kregen hele lieve post en appjes; super bedankt daarvoor. 

Dinsdag mochten we eindelijk naar de gynaecoloog, waar er in de wachtkamer allemaal mensen blij met een tweeling echo in hun handen zaten te stralen van geluk. Ik slikte de brok in mijn keel weg en wilde gewoon dat dit zo snel mogelijk gedaan was. Gelukkig was Dennis bij me en had ik een hele lieve gynaecoloog, die heel rustig nog eens ging kijken middels een inwendige echo. Alles was inderdaad schoon en mijn baarmoeder was al iets gekrompen, naar 7+3 weken zwanger. Waarom gebeurde dit bij mij? De gyn zei dat 1 op de 1200 vrouwen dit meemaakt, lucky me. Gelukkig heeft het geen invloed op mijn volgende zwangerschap. Het is pure pech. Ik mocht de medicatie ophalen en nam in het ziekenhuis al de eerste pil, die mijn baarmoedermond week moest maken. 24 Uur na de eerste pil, moest ik 4 pillen vaginaal inbrengen, om de weeën op te wekken, deze pillen hadden ongeveer 4 uur nodig om in te werken; als ik dan geen bloed zou hebben, moest ik er nog 4 inbrengen. Het is mentaal zwaar om abortus pillen in te brengen, als je lijf tegen je schreeuwt dat het goed zit. Mijn hoofd wist dat het niet goed was, dat dit moest.

Na 3,5 uur merkte ik nog niets, tot vlak voor ik de tweede lading in wilde brengen, toen begon de miskraam.